Rekolekcje ze wspólnotą „Betlejem” i ks. Tadeuszem są dla mnie czymś cudownym.
Jeżdżę na rekolekcje co roku już od wielu lat.
Rekolekcje trzy lata temu przeżyłam w sposób szczególny. Byłam w drugiej klasie liceum i to był dla mnie ciężki okres. Szukałam swojej tożsamości, mojego miejsca w życiu. Jedyna odpowiedź była od otoczenia, które mnie nie rozumiało. Zawsze chodziłam w niedziele do kościoła, ale tam też nie znalazłam swojego miejsca.
Szczerze mówiąc dzięki tej rodzinie w której się wychowałam, zawsze byłam osobą wierzącą i praktykującą. Ale tak naprawde rekolekcje z księdzem Tadeuszem były dużą częścią mojego zbudowania osobistej relacji z Panem Jezusem. Od zawsze chodziłam do kościoła, ale bardziej z tradycji. Nie widziałam nigdy grzechu jako czegoś co jest dla mnie złe i co MNIE…
W życiu nie ma przypadków, u Pana Boga nie ma przypadków, przypadki są tylko w gramatyce…
Wszystko co się nam przytrafia w życiu – dobre, ale też i trudne, tragiczne rzeczy – mają sens, czemuś służą. Nawet cierpienia mogą zbliżać do Boga. Doświadczam tego w ostatnim czasie bardzo mocno.
Jestem mamą czwórki dzieci. Nasz najmłodszy syn Maciuś ma dziś 8 lat, jest dzieckiem niepełnosprawnym. Jest to niepełnosprawność ruchowa i umysłowa. Było to dla mnie
najtrudniejsze doświadczenie z jakim musiałam się zmierzyć. Najpierw pytałam dlaczego? Dlaczego Boże, ja mam niepełnosprawne dziecko.
W muzyce „fermata” /z języka włoskiego dosł: zatrzymanie/ to taki znak, który dowolnie przedłuża wartość rytmiczną dźwięku, pozwala wybrzmieć często całemu akordowi , tak długo jak tego chce artysta, a kompozytor zapisuje fermatę w utworze w miejscu, które uważa za wyjątkowo ważne.
